Het verhaal van...

 Het verhaal van… Tijdens een gesprek over het promoten van capoeira vroeg Beto hoe wij allemaal eigenlijk ooit bij zijn les terecht waren gekomen. Geïnspireerd door zoveel verschillende verhalen hebben we besloten om onze eerste capoeira-ervaringen op de website te zetten. Zie het als een soort smoelenboek… of voor toekomstige capoeristas: als een inspiratie om ook te gaan beginnen met capoeira!

Hierbij nodig ik alle leerlingen van Beto uit om hun verhaal te mailen naar: [email protected]

Beto

Op mijn 12e ben ik naar Nederland gekomen, ik kom uit de kaapverdische eilanden 
(São Vicente).
Sporten is echt altijd mijn ding geweest rond mijn 14e jaar kwam mijn broer naar me toe van kom gaan we boksen net als onze vader die in zijn tijd Kampioen was van Kaap Verdië.
Zo zijn we iets van 2 jaren bezig geweest en vervolgens kwam een andere broer naar me toe van kom gaan we voetballen en dat heb ik ook gedaan, voetballen was gratis en daarom bleef ik ook voetballen en ik hoorde ook dat Mohammed Ali erg trilt door boksen en ook al de hersencellen die doodgaan van al de klappen op je hoofd ik dacht bij me eigen ik wil wel goed worden en ik ben ook altijd zo fanatiek, maar ik wil niet dommer worden omdat de hersencellen doodgaan enz. en wat ook was is dat ik een hele aardige coach had bij voetballen en ik kon niet zowel voetbal als boksen blijven doen, ben ik met boksen gestopt.
Toen ik 17 jaar was heeft mijn zwager een krant laten zien waar ik in een specifieke maand de hele maand gratis kon Kick Boksen, ik dacht yes dat is echt iets voor mij want ik wilde heel graag een vechtsport doen dat ik ook mijn benen kon gebruiken.
In die maand kwam ik iemand tegen die zowel Kick Boksen als Capoeira deed en ik heb met hem gesproken over capoeira en ik zei dat ik het wel leuk vond van de braziliaanse series enz. en toen heeft hij mij gezegd waar ik kon gaan trainen.
Ik kwam bij de capoeira training en ik heb meegedaan en op het einde begon de roda (cirquel waar men met/tegen elkaar speelt) ik voelde me echt in een andere wereld op dat moment, toen wist ik van yes dit is echt de sport wat ik wil doen.
Gelijk de eerste dag kwam ik thuis ik was blij dat ik een proefles kon doen maar ik wist dat ik de lessen niet kon betalen dus begon ik te tekenen en te schrijven hoe de les was zodat ik zelf kon blijven trainen. Een paar dagen later heb ik de toenmalige vriend van me zus helpen verhuizen naar me zus en kreeg daarvoor 200 gulden en dacht gelijk bij me eigen yes dit is twee en half maand capoeira, wat een andere 17 jarige jongen liever toen in mijn tijd voor een Nike air Max zou gaan.
Zo kon ik capoeira betalen en daarna werd ik 18 en kreeg studiefinancering en zo had ik telkens kansen gekregen om capoeira te blijven trainen. In de eerste paar maanden dat ik capoeira deed was mijn plan al heel erg goed worden om later les te geven.
Nu ben ik blij om jullie mijn verhaal te vertellen 18 en half jaar later. 
Geschreven op: 30-11-2014 

Fantasma

Mijn capoeiranaam is Fantasma. Ik vind het een leuke naam die bijna niemand anders heeft. Het betekent spook. Ik wilde vroeger al capoeira doen toen ik jonger was, alleen kon dat nergens in mijn omgeving. Daar waren geen lessen of iemand die het zou kunnen doen, en toen ben ik het gewoon vergeten. Inmiddels was ik verhuisd naar Nederland en op zoek naar activiteiten en een betere integratie in de Nederlandse maatschappij. Toen kwam ik toevallig een foldertje op mijn sportschool tegen. Daarop stond dat ze daar ook capoeira hadden. Ik was gelijk enthousiast en heb daar mijn eerst les gevolgd met leraar Bicicleta van Aldeia Capoeira. Hij heeft mij verwezen naar Beto, bij wie ik nu nog steeds train. Ik heb al die tijd alleen maar genoten van capoeira en ben zelfs een fanatiek beoefenaar. Ik heb veel geleerd, maar wat ik het belangrijkst vind van alles wat ik heb geleerd is mijn persoonlijke groei: niet proberen beter dan iemand anders te zijn, omdat je echte waarde van binnen komt )))

Prea

Van oorsprong ben ik begonnen met de Indonesische vechtsport Pencak-Silat. Dit heb ik 17 jaar gedaan, maar met deze sport heb ik tijdens het beoefenen en tijdens wedstrijden veel blessures opgelopen. Dit werd ook lastig in combinatie met mijn werk. Ik ben op zoek gegaan naar een andere sport die minder blessuregevoelig was en het moest een sport zijn die niet die door iedereen werd beoefend.

Na diverse sporten te hebben uitgeprobeerd (Tai-chi boxing, kick boxen e.d.) ben ik via een vriend terechtgekomen bij Capoeira. Eerst bij een leraar van Abada Capoeira (Pica Pau). Hier heb ik een half jaartje getraind. Door persoonlijke omstandigheden kon ik op dat moment niet meer verder trainen. Na drie jaar ben ik op vakantie gegaan in Brazilië en zag samen met mijn vrouw en dochter dat er Capoeira werd gespeeld op het strand en in restaurants, dit trok de interesse van mijn dochter en zij wilde dit in Nederland ook gaan beoefenen.
Na een zoektocht op internet was Aldeia Capoeira het dichtst bij mijn woonplaats en ben op zaterdag gaan kijken met mijn dochter en dacht ‘hé is ook leuk voor mij’. Wat mij aantrok in de groep was de ‘positieve sfeer’, de opbouw van de training en uiteraard de sport zelf. Tot op heden train ik nog steeds bij de zelfde leraar (Beto) en na acht jaar inmiddels Graduado ben ik nog steeds positief over de lessen.

Tubarão

In oktober of november 2003 ben ik bij de groep Aldeia Capoeria terecht gekomen na een speurtocht over het internet naar een locatie die in de buurt van onze woonplaats was. De keuze voor Aldeia was dus eigenlijk gebaseerd op de locatie, destijds  in “de Koepels” in Rotterdam Zuid. Het begon allemaal doordat mijn echtgenote (toen nog mijn vriendin), van Braziliaanse afkomst, Capoeira wilde gaan beoefenen. Ikzelf had helemaal niets met vechtsporten en was aanvankelijk niet zo enthousiast over het idee. We zijn een keer gaan kijken, er was toen een training in een turnhal, dus ik wist eigenlijk nog niet wat het inhield. Mijn  echtgenote zei dat het niet de bedoeling was dat je elkaar zou raken. Later begreep ik dat dit niet helemaal waar was! De eerste lessen vond ik het erg moeilijk en zwaar.  Ik dacht dat ik het nooit zou leren. Toch had ik na een paar lessen het gevoel dat ik sommige bewegingen onder de knie zou kunnen krijgen! Toen een paar lessen later ik voor het eerst een berimbau vast had, dacht ik weer ‘dat leer ik nooit’. Toch door oefening en de aanschaf van een berimbau, lukte het steeds beter. Na een poos alleen op zaterdag te hebben getraind, ben ik twee keer, en nog later drie keer in de week gaan trainen. Ik merkte dat het heel goed is voor je conditie en lenigheid. Bovendien is de groep erg gezellig, de sfeer heel goed, dus ben ik op zaterdag, dinsdag en donderdag niet beschikbaar, wegens capoeira!

Alegria

Mijn naam is Alegria (blijdschap). In december 2007 werd ik overgehaald om mee te gaan naar capoeira. Eerlijk gezegd had ik geen idee wat we gingen doen. Ik dacht eigenlijk dat het een soort muziekgroep was. Dat viel een beetje tegen… wat een zware training. Tegen de tijd dat de roda begon, wist ik nog steeds niet wat capoeira was en wat ik twee uur lang had staan doen. Eenmaal thuis gekomen ben ik dankzij Google en YouTube iets wijzer geworden. Ik begreep nog weinig van de bewegingen, van het spel, van de muziek en van de taal waarin de liedjes werden gezongen, maar ik vond het allemaal wel héél indrukwekkend. Het meisje dat me de eerste les had meegenomen kon (al gelijk na die eerste les) een tijdje niet meer mee trainen. Ik durfde niet in mijn eentje terug te gaan, dus besloot te wachten totdat zij weer ging beginnen. Dit duurde me uiteindelijk te lang. Na twee maanden heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en ben met knikkende knieën in mijn eentje naar de gymzaal gefietst. Ook de tweede les maakte indruk… ik besloot me in te schrijven. De eerste weken vond ik eigenlijk vreselijk. Ik kon niets, ik kende niemand, ik struikelde over mijn eigen benen, zakte door mijn armen en had helemaal geen conditie. Ik wist dat als ik dít wilde leren, ik er veel voor over moest hebben. Al snel ben ik daarom fanatiek, drie keer per week, gaan trainen. (Tergend) langzaam maar zeker merkte ik vooruitgang. Na bijna een jaar was mijn eerste batizado (november 2008, de Koepels). Mijn harde werken werd beloond met een koord. Nog steeds vind ik capoeira super moeilijk. Hoe verder je komt, hoe langzamer je ontwikkeling gaat en dat is soms frustrerend. Maar ik heb in die paar jaar capoeira al zoveel geleerd en mijn conditie is met 100% verbeterd. Maar de belangrijkste lessen die ik bij capoeira heb geleerd zijn levenslessen. De roda, dat is de wereld in het klein. Wat ik daarmee bedoel kan ik niet in een paar zinnen samenvatten, dat moet je zelf ervaren. Ik ben heel blij dat ik capoeira heb leren kennen en ik hoop er nooit mee te stoppen!

Pérola

Hallo, mijn naam is Pérola en ik speel capoeira sinds augustus 2011.Doordat we met het hele gezin gingen kijken bij Beto, werden we alle vier aangestoken door het enthousiasme en de hartelijkheid van de groep. Liam had zijn eerste proefles een week later. De sfeer gaf de doorslag dat ik ook gewoon mee moest doen. Ik wilde dit ook leren. De groep was ook erg enthousiast over de komende Batizado. Ze vertelden over de capoeira mestre’s die les kwamen geven. De groep had niet gelogen. De Batazido was superleuk om mee te doen. De capoeira training is vol energie en ik merk dat ik er blij van word. We hopen nog lang met zijn vieren bij Beto te trainen. Het is een deel van ons gezin geworden. Liefs Myra

Libelinha

Hi, ik ben Libelinha (11) en ik doe aan Capoeira sinds 20 augustus. Eigenlijk gingen we voor mijn broer Liam kijken maar ik vond het ook leuk. Dus wij gingen met de hele familie op. Ik heb er geen spijt van, het is gewoon een geweldige sport!
Iris xxx

Perigosa

Hallo lieve luitjes,
Mijn naam is Yvonne: moeder van Robin en Remon. Een klein jaar geleden wilden onze jongens eens een andere vorm van sport bekijken ipv voetbal. Op tv was een reclame waarin capoeira werd gedaan en dat vonden ze wel wat. Wij dus aan ‘t zoeken gegaan en kwamen bij Beto terecht. Hij gaf kinderlessen op zaterdag en dat kwam goed uit voor ons, dus eropaf. Het was alsof we er al jaren waren, heel vriendelijk en gastvrij (iets waar je op hoopt als je nieuw bent). De jongens zijn vanaf het begin erg enthousiast en deden dan ook graag mee met de vorige batizado van 2009. Ik zat als moeder altijd aan de kant te kijken, tot Beto het leuke idee had om ouders mee te laten doen. Hele goeie zet, want wat bleek, ik vond ‘t ook leuk. En nog leuker is, ik heb nu, na nog net geen jaar mee te doen, wel aan mijn eerste batizado van Beto meegedaan. Wat een feest om mee te doen. In eerste instantie was ik heel zenuwachtig en Frank en Theo maakte het nog leuker voor Roelien en mij in de auto ernaartoe. Ik heb vier dagen genoten van alle lieve, leuke, gekke mensen om me heen ik heb veel geleerd wat de sport, geschiedenis en muziek betreft. Maar ik heb ook veel over mij zelf geleerd en hoe ik in ‘t leven sta. Ik ben ervan overtuigd dat ik door capoeira meer zelfvertouwen krijg en da’s mooi meegenomen. Ik heb nog heel wat te leren maar het is geen straf om dat bij Beto te mogen doen en al die andere lieve luitjes. Nog even over de batizado. Het was vermoeiend, het leverde veel spierpijn, maar het was een feest met dans en eten op het end. HET WAS DE MOEITE WAARD en zeker aan te raden voor iedere ouder om dit samen met je kinderen te doen. Het brengt je dichter bij elkaar en zoals werd gezegd: je bent er nooit te oud voor.
Ik zal jullie dus vast voorbereiden, jullie zijn voorlopig nog niet van ons af.
LIEFS, knuffels van Robin, Remon en Yvonne Smit

Timon

Hoi, ik ben Timon (stokstaartje Timon van de Lion King) Ik zit sinds dit schooljaar op Capoeira. Ik hou heel erg van dansen en vechten. Met pappa, mamma en Iris naar capoeira kijken. Ik vond het gelijk heel leuk en er is ook muziek. Het leukst vind ik om in de Roda te spelen. Ik vond het ook heel leuk dat Mestre Amarinho met mij in de Roda speelde tijdens mijn Batizado. Ik heb nu een wit/geel koord. Ik wil net zo goed als Beto worden, als ik zo groot ben.
Liam

Assafrão

Ik ben begonnen met capoeira nadat ik lange tijd muythai had getraind. Ik was op zoek naar iets nieuws in de martial arts. En zo belande ik in de veelzijdigheid van de cultuur capoeira. Filosofie, muziek (zang en instrumentaal), acrobatie en verdedigingssport. En na de eerste les……… was ik verslaafd aan de energie die het mij gaf een soort adrenaline genaamd AXE. Helaas moest ik vanwege persoonlijke redenen verhuizen naar Haarlem, waar ik me ondertussen bij een andere groep heb aangesloten en met plezier nog steeds geniet van capoeira. En zo nu en dan als ik in Dordrecht ben zoek ik m’n oude groep even op, altijd leuk.
AXE Aldeia
Obrigado Beto
AXE

Cabeça de Prata

Vanaf mijn dertiende levensjaar heb ik Shaolin Kempo, een vechtkunst van Chinese oorsprong en met een lange historie, beoefend. Eerst iets over die vechtkunst. In lang vervlogen tijden verspreidden de Boeddhistische monniken uit de Shaolin tempel zich over China en later ook Japan en Indonesië. In Indonesië, waar Chinese vechtkunst wordt aangeduid met de term Kun Tao, zijn in de loop der jaren Kun Tao stijlen beïnvloed geraakt door de inheemse vechtkunst Pentjak Silat. Kuntao is halverwege de jaren 50 van de vorige eeuw in Nederland geïntroduceerd door Indonesische Nederlanders, waaronder de KNIL-veteranen Carl Faulhaber en Gerard Meijers. De vechtkunst kreeg in Nederland bekendheid onder de naam Shaolin Kempo. Tot mijn drieëndertigste jaar heb ik, afgezien van enkele onderbrekingen, bij Ad Jiskoot, de beste leerling van Gerard Meijers, getraind. Dit heeft er onder andere in geresulteerd dat ik 1e Dan-houder ben geworden en circa drie jaar les heb gegeven. Nadien heb ik, mede als gevolg van een gewijzigde gezinssituatie, zeer onregelmatig getraind. Uiteindelijk besloot ik om definitief te stoppen. Inmiddels had ik ooit eens op een zonnige zaterdagmiddag – naar later bleek – Araminho op de Beijerlandse Laan in Rotterdam een Capoeira-optreden zien verzorgen. Ik werd meteen gegrepen door de vrolijkheid van het spel en de mooie bewegingen. Mijn gezinssituatie liet het jammer genoeg niet toe om er iets mee te doen. Nadat ik in 1997 een relatie met een Braziliaanse kreeg en me erg tot de Braziliaanse cultuur aangetrokken voelde, kwam ik in 2000 tijdens een vakantie in Vitória (deelstaat Espírito Santo, Brazilië) wederom in aanraking met Capoeira, ook in letterlijke zin. Ik ontdekte een groep en besloot enkele keren mee te trainen. Nadat ik op een vraag dienaangaande antwoordde dat ik een andere vechtsport had beoefend, maakte ik kennis met Capoeira de contato. Hoewel ik al enige tijd niet meer had getraind, vond ik het leuk om ook de harde kant van het sierlijke Capoeira te ondervinden. Toen besloot ik om me ooit bij een Capoeira-groep aan te sluiten. Werkelijke aansluiting zou nog lang op zich wachten.

Jaren later, ik geloof dat het de zomer van 2006 was, was ik op een zaterdag met mijn zoontjes nietsvermoedend in het Kralingse Bos. Ik zag toen Beto les geven en vond hem een goede leraar. Een tijd later heb ik een proefles genomen en de groep beviel me meteen goed, zodat ik me vervolgens heb ingeschreven. Inmiddels beoefen ik Capoeira al weer enkele jaren. Ik heb nog geen seconde spijt gehad van de beslissing om de sport te gaan beoefenen. Ook vind ik leuk dat ondanks de vele verschillen in afkomst, opleiding, achtergrond enz. de beoefenaren van onze groep een hechte band hebben. Tijdens een uitstapje in verband met mijn werk in 2009, heb ik in Parijs aan de voet van de Sacre Coeur spontaan met een groepje meegespeeld. Ook toen bleek weer dat Capoeira tot verbroedering leidt.

“Mandinga de escravo em ânsia de liberdade, seu princípio não tem método e seu fim é inconcebível ao mais sábio capoeirista.” (ontleend aan een bord bij de deur van de Academia van Mestre Pastinha).